Τόσο Ανθρώπινος, Τόσο Όμορφος

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και προσπαθώ να δω τι θα έβλεπε ένας άλλος άνθρωπος. Τα γένια μου είναι μηνών, κουρελιασμένα και βρώμικα, το φαλακρό μου κεφάλι είναι καλυμμένο με κομματάκια γκρι. Βγάζω το ψαλίδι και αρχίζω να το καθαρίζω. Οι σκέψεις άλλων ανθρώπων, που είναι με άλλους ανθρώπους, τους πιέζουν να βγουν στην επιφάνεια και τους σπρώχνω πίσω. Αν τα σκέφτομαι πάρα πολύ, θα ενθουσιαστώ πολύ.

Μετά από δύο ώρες νιώθω ότι έχω κάνει ό,τι μπορούσα για την εμφάνισή μου. Έχω χρησιμοποιήσει το τελευταίο μου σαπούνι για να τρίψω το σώμα μου. Έχω ξυρίσει τα περισσότερα μαλλιά μου, αλλά άφησα μερικά από τα γένια μου, τακτοποιημένα όσο μπορώ. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τα ρούχα μου, c’est la vie . Τα ρούχα μου μοιάζουν με κόλαση.

Ένας από τους εργοδότες μου επικοινωνεί μαζί μου, ενημερώνοντάς με ότι θα ελλιμενίσουμε το διαστημόπλοιο σε 45 λεπτά. Οι λέξεις έρχονται μέσα από τα ηχεία με μια καθαρή προφορά Midwest, αλλά αυτή είναι απλώς η μετάφραση του AI. Οι εργοδότες μου (αιχμάλωτοι, δεσμοφύλακες, οτιδήποτε) δεν μπορούν καν να μιλήσουν. Τα blindys επικοινωνούν μέσω φερομονών, βλέπουν με ήχο. Νομίζω. Δεν υπάρχει βίντεο, φυσικά. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ για τη διευκόλυνσή μου.

Ήμουν παιδί όταν ήρθαν τα blindys. Ισοπέδωσαν τη Γη και μετά έχτισαν τις δικές τους πόλεις παντού. Ειλικρινά δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη. Κανείς δεν κάνει. Ήταν τόσο γρήγορο και με την υποδομή κάτω οι άνθρωποι μετά βίας μπορούσαν να επικοινωνήσουν πέρα ​​από τους άμεσους γείτονές τους. Μια μέρα ήμασταν η μόνη ζωή στο σύμπαν, και μετά τρεις μήνες αργότερα, ο ανθρώπινος πολιτισμός ήταν απλώς ένα σάλο.

Με τα blindys ήρθε και το spay. Υπάρχει πιθανώς μια επιστημονική ονομασία για αυτό, αν έχουν μείνει επιστήμονες. Δεν ξέρουμε αν ήταν φυσικό παθογόνο ή κατασκευασμένο, αλλά ήρθε με τα blindys και τώρα είμαστε άγονοι. Ολοι μας? Μόνο ο Θεός ξέρει.

Ακούω το συνήθως αθόρυβο πλοίο να δένει. Ο ήχος είναι τρομακτικός και τρομερά συναρπαστικός. Καθώς βγαίνω από τη μικροσκοπική πόρτα (τα blindys είναι μικρά και έχω μια αίσθηση να σκύβω συνέχεια), μυρίζω ανθρώπους.

Είναι μόνο μυρωδιά σώματος, άρωμα και οτιδήποτε άλλο, αλλά ξεδιάντροπα ξέσπασα σε κλάματα. Οι τυφλοί γύρω μου δεν το προσέχουν ούτε τους ενδιαφέρουν. Σταματάω να περπατάω και κλαίω για λίγα λεπτά, ενώ τα blindys σιωπηλά ελίσσονται γύρω μου, εκπέμποντας ρουφηξιές χημικών στον αέρα, κουτσομπολεύοντας, κάνοντας σχέδια. Σκουπίζω τα δάκρυα από το πρόσωπό μου και προσπαθώ να συντηρηθώ. Έχω μόνο τρεις ώρες εδώ. Φτιάχνω κομμάτια.

Το πρώτο άτομο που βλέπω είναι ένα νεαρό κορίτσι. Στην πραγματικότητα υπάρχουν ακόμα παιδιά! Μοιάζει σαν να είναι 5 ή κάτι τέτοιο. Ένα όμορφο, τέλειο κοριτσάκι 5 ετών. Την παίρνω και την αγκαλιάζω αμέσως. Μου χαμογελάει, μου τραβάει τα γένια. Τέλεια και τα στραβά δόντια της. Εμφανίζεται η μητέρα της, χαμογελώντας ζεστά. «Γεια», λέει.

Βάζω το παιδί κάτω και γνέφω. Δεν μπορώ καν να μιλήσω, απλώς γνέφω, χαζά, με τα μάτια μου να γεμίζουν ξανά δάκρυα. Ενα χαμόγελο! Βαθιά στην καρδιά μου, ξέρω τι σημαίνει ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια λέξη. Αντηχεί με τον εγκέφαλο, την ψυχή, τα γονίδιά μου. Οι τυφλοί δεν έχουν καν πρόσωπα. Καθάρματα.

Μπαίνω σε αυτό που φαίνεται να είναι ένα αυτοσχέδιο χορευτικό κλαμπ και πρέπει να είναι διακόσια άτομα εκεί. Οι Beatles ανατινάζονται πάνω από ένα παλιό στερεοφωνικό σύστημα. Δεν υπάρχει νέα μουσική. Ποτέ δεν θα είναι. Οι άνθρωποι πεθαίνουν και η αγορά απλώς δεν είναι εκεί. Αγοράζω μια μπύρα (άλλο ένα εμπόρευμα που εξαφανίζεται), ξοδεύω περισσότερα από τα πολύτιμα χρήματά μου και παρακολουθώ την πίστα. Όλοι ουρλιάζουν μαζί με τη μουσική, Λες ότι είναι τα γενέθλιά σου. Είναι και τα γενέθλιά μου, ναι. Πηδώντας πάνω κάτω με το ρυθμό. Είμαι κουρασμένος και αφήνω την μπύρα κάτω με το χέρι που τρέμει.

Μια γυναίκα με πλησιάζει, με αγκαλιάζει και μου φυτεύει ένα υγρό, γλυκαντικό φιλί στο μάγουλό μου. Μου λέει γεια σε κάποια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Είναι εντάξει. Τουλάχιστον είναι ο λόγος. Απόψε δεν χρειαζόμαστε μεγάλες συνομιλίες. Είναι λίγο μικρότερη από μένα. φαίνεται περίπου 46. Μου τραβάει το χέρι και βγαίνουμε στην πίστα. Κανείς εδώ δεν είναι καλός χορευτής. Κανείς δεν κάνει πια πρακτική. Οι blindys δεν έχουν τίποτα σαν τη μουσική. Όσον αφορά την τέχνη, συνθέτουν αυτό που γενναιόδωρα θα μπορούσε να περιγραφεί ως ποιήματα από χημικά αρώματα, συνοδευόμενα από λεπτές κινήσεις κεραιών. Είναι περίπου τόσο ενδιαφέρον για έναν άνθρωπο όσο το να βλέπεις ένα πλυντήριο πιάτων σε ένα δωμάτιο όπου κάποιος πέταξε.

Χορεύουμε το τραγούδι όμως, το άγγιγμά της με ηλεκτρίζει. Μου μιλάει και δεν το καταλαβαίνω. Μετά το τραγούδι συνεχίζει. Ασταμάτητα παίρνω το δρόμο για την μπύρα μου. Ένας άντρας στα 20 του λέει επευφημίες και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και πίνουμε. Είναι όλος χαμογελαστός. Πολύ λίγοι από εμάς αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους σε καθημερινή βάση. Το μόνο πράγμα για το οποίο μας χρειάζονται πραγματικά οι blindys είναι η χρωματική όραση. Έχουν αυτούς τους βιομηχανικούς κήπους που παράγουν τρόφιμα και φάρμακα και σκατά, και η ηχολογική τους θέση δεν μπορεί να πει τα διαφορετικά χρώματα, τα οποία αποδεικνύονται σημαντικά για τη βελτιστοποίηση της παραγωγής του κήπου. Εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης, χιλιάδες χρόνια πολιτισμού - επιστήμη, τέχνη, θρησκεία. Το μόνο που μας χρειάζονται είναι η χρωματική όραση. Ο παραλογισμός μπορεί να σε τρελάνει αν το σκέφτεσαι τη νύχτα.

Νομίζω ότι εργάζονται για την αυτοματοποίηση της χρωματικής όρασης στις μηχανές τους. Αφού το δουλέψουν, θα είναι φθηνότερο και οι άνθρωποι δεν θα έχουν καμία χρησιμότητα. Τότε θα φύγουμε όπως το γλυκό παγωμένο τσάι και η Disneyland. Ξέρω ότι μπορεί να συμβεί. Το έχουν κάνει και σε άλλα συστήματα, είμαι αρκετά σίγουρος. Λοιπόν, το άκουσα από κάποιον που ήταν πολύ πεπεισμένος. Τα blindys δεν είναι τόσο προσεχή για τον εαυτό τους. Σχετικά με οτιδήποτε.

Αλλά οι τυφλοί βλέπουν ότι υπάρχουν κάποια χρήματα που πρέπει να κερδίσουν κάνοντας αυτά τα πάρτι μια στο τόσο, ώστε να ξοδεύουμε όλα τα χρήματα που έχουμε εξοικονομήσει κατά τη διάρκεια των μηνών, ξεχωρίζοντας το πράσινο από το κιτρινοπράσινο και το καφέ από το κόκκινο του αίματος. Πίσω στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους ή ό,τι στο διάολο έχουν. Και σε δύο ώρες θα επιστρέψω σε αυτό το πλοίο για άλλους μερικούς μήνες, αφήνοντας τα γένια μου να μεγαλώσουν.

Ξεσπά καβγάς μεταξύ δύο ανδρών. Μάλλον για κάποιο κορίτσι. Παίρνω μια μπύρα και βλέπω τον αγώνα να παίζει. Φωνάζουν, ρίχνουν μπουνιές. Είναι τόσο ανθρώπινο. Τόσο όμορφο.

Είναι σπίτι.

Ο Τζιμ Ντέιβις είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Ινστιτούτο Γνωσιακής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κάρλετον στην Οτάβα, όπου είναι διευθυντής του Εργαστηρίου Επιστήμης της Φαντασίας.