Πώς η εξέλιξη υπερβαίνει τη βέλτιστη δομή των οστών στα τρωκτικά
Τα τρωκτικά, όπως οι αρουραίοι Jerboas και Kangaroo, έχουν προσαρμοστεί στις υψηλές ταχύτητες τους, αναπηδώντας κινήματα αναπτύσσοντας μακρά οπίσθια πόδια και ισχυρά, επιμήκη οστά ποδιών. Αυτές οι προσαρμογές τους παρέχουν εξαιρετικές ικανότητες άλματος, επιτρέποντάς τους να καλύψουν μεγάλες αποστάσεις σε ανοιχτά ενδιαιτήματα.
Ωστόσο, η εξελικτική διαδικασία που οδηγεί αυτές τις σκελετικές προσαρμογές μπορεί μερικές φορές να υπερβεί το βέλτιστο σημείο. Καθώς τα τρωκτικά που προκάλεσαν τα τρωκτικά συνέχισαν να εξελίσσονται, η επιμήκυνση των οστών των ποδιών τους έγινε υπερβολική, οδηγώντας σε μια κατάσταση γνωστή ως μετατάρσια επιμήκυνση. Αυτή η υπέρβαση του μήκους των οστών έθεσε σε κίνδυνο τη δομική ακεραιότητα του ποδιού, καθιστώντας το πιο ευαίσθητο στην κάμψη και ακόμη και τη θραύση κάτω από τις υψηλές τάσεις του hopping.
Η δομή των οστών που υπερβαίνει τα τρωκτικά που πέφτει παρουσιάζει ένα εξελικτικό παράδοξο. Ενώ οι αρχικές προσαρμογές παρείχαν σημαντικά οφέλη όσον αφορά την ενισχυμένη κινητικότητα, η υπερβολική επιμήκυνση των οστών των ποδιών αποδείχθηκε επιζήμια. Τα επιμήκη μετατάρια έγιναν ένας περιοριστικός παράγοντας στην περαιτέρω εξέλιξη των τρωκτικών, παρεμποδίζοντας την ικανότητά τους να αντέχουν στις απαιτήσεις του εξειδικευμένου τρόπου ζωής τους.
Αυτό το παράδειγμα υπογραμμίζει την πολυπλοκότητα και τους περιορισμούς των εξελικτικών διαδικασιών. Ενώ η φυσική επιλογή συνήθως οδηγεί σε πλεονεκτικές προσαρμογές, μπορεί να υπάρχουν περιπτώσεις όπου η υπέρβαση του βέλτιστου μπορεί να οδηγήσει σε δομές που συμβιβάζουν τη συνολική καταλληλότητα. Η μελέτη τέτοιων περιπτώσεων παρέχει πληροφορίες σχετικά με τη δυναμική φύση της εξέλιξης και την πράξη εξισορρόπησης μεταξύ προσαρμογής και περιορισμού.
