Κρυμμένα μυστικά στα απολιθωμένα οστά ενός κροτιδικού κροκοδυλιόμορφου από τη Βραζιλία
Η μελέτη της μικροανατομίας των οστών παρέχει συμπληρωματική γνώση που δεν είναι διαθέσιμη στις περισσότερες μορφολογικές αναλύσεις απολιθωμάτων σπονδυλωτών. Νέες πληροφορίες σχετικά με την ανάπτυξη, τους μεταβολικούς ρυθμούς και τον τρόπο ζωής εμφανίζονται μετά την ανάλυση λεπτών τμημάτων οστών τετραπόδων στο μικροσκόπιο.
Επιπλέον, η ιστολογία των οστών μπορεί επίσης να ανιχνεύσει χαρακτηριστικά που υποδεικνύουν βαθμούς εξειδίκευσης των οστών, όπως η οστεοσκλήρωση. Σημαίνει ότι υπάρχει μια αύξηση στην εσωτερική συμπαγή οστού που μπορεί να σχετίζεται με ημιυδάτινα ερπετά και έχει ήδη βρεθεί στο μπροστινό άκρο ενός ημιυδάτινου κροκόδειλου από τη Βραζιλία. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η οστεοπόρωση, ένα πορώδες μοτίβο που συνδέεται με την ανεπάρκεια σε δευτερογενείς εναποθέσεις οστών κατά τη διάρκεια της αναδιαμόρφωσης και σχετίζεται με μείωση της οστικής μάζας στα μακριά και κελύφη οστά των ζώων που κολυμπούν γρήγορα.
Στην πρόσφατη μελέτη μας για μια οστική μικροανατομία του Pepesuchus deiseae , που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cretaceous Research , έχουμε τεμαχίσει και ετοιμάσει λεπτές τομές οστών που ανήκουν στον Pepesuchus deiseae , ένα κροτιδικό κροκοδυλόμορφο που έζησε στη Βραζιλία κατά τη διάρκεια της Gondwana. Στα Μετακάρπια παρατηρήσαμε την επικράτηση της οργάνωσης της οστεοσκλήρωσης. Αυτή η εξειδίκευση θα μπορούσε να λειτουργεί ως έρμα για να βοηθήσει στον έλεγχο της άνωσης κατά την κολύμβηση. Το ίδιο χαρακτηριστικό έχει καταγραφεί στην ωλένη του Susisuchus anatoceps , ένα κροκοδυλόμορφο από την Πρώιμη Κρητιδική. Επίσης, ο οστικός ιστός Haversian βρέθηκε από την παρουσία δευτερογενών οστεονίων, που προκύπτουν από την αναδιαμόρφωση των οστών.
Ο Stéphane Hua και η Vivian de Buffrénil δημοσίευσαν ένα άρθρο το 1996 αναφέροντας αυτόν τον ίδιο ιστό στο βραχιόνιο οστού ενός θαλάσσιου κροκοδυλόμορφου Jurassic, Steneosaurus . Οι συγγραφείς πρότειναν ότι αυτό το μοτίβο αναδιαμόρφωσης των οστών συνδέεται με το μεταβολισμό του ασβεστίου για την ωογένεση. Ως εκ τούτου, αυτό το οστικό στοιχείο μπορεί να ανήκει σε ένα ώριμο θηλυκό. Το δερματικό βλεννογόνο (οστεόδερμα) του Pepesuchus εμφανίζει κοιλότητες διάβρωσης (Εικόνα 2), που πιθανώς αποδεικνύει την επαναρρόφηση των οστών μέχρι το σχηματισμό ωαρίων. Οι πρώτες μελέτες δείχνουν ότι τα οστεόδερμα ενός κροκοδείλου αποτελούν πηγή αποθήκευσης ασβεστίου και τα ιόντα κινητοποιούνται από εκεί κατά τη διάρκεια της ωογένεσης. Τα οστεόδερμα παρουσιάζουν υψηλή μικροανατομική πλαστικότητα και η διάταξή τους αλλάζει ανάλογα με τις μεταβολικές ανάγκες. Η μικρομορφολογία του οστεόδερμου και του μετακαρπίου υποδηλώνει την παρουσία μοτίβου που μπορεί να σχετίζεται με ώριμα θηλυκά.
Επιπλέον, το Εξωτερικό Θεμελιώδες Σύστημα (EFS), ή επίσης ονομαζόμενο Εξωτερικά Περιφερικά Πέταλα (OCL), βρέθηκαν στην περιοστική επιφάνεια της κνήμης επιβεβαιώνουν ότι αυτό το δείγμα είχε προχωρημένη οντογενετική ανάπτυξη. Αυτά τα στρώματα εναποτίθενται στον εξώτατο φλοιό (περιοστική περιοχή) των ενήλικων αρχοσαύρων (η ομάδα που περιλαμβάνει τους δεινόσαυρους, τους πτερόσαυρους και τους κροκόδειλους) και των θηλαστικών. Αυτά τα νέα δεδομένα αποκαλύπτουν ότι η ιστολογία των οστών των απολιθωμάτων τετραπόδων μπορεί να εξηγήσει τις διεργασίες που συμβαίνουν μέσα στο ζώο πριν από το θάνατό του.
Αυτά τα ευρήματα περιγράφονται στο άρθρο με τίτλο Bone microanatomy of Pepesuchus deiseae (Mesoeucrocodylia, Peirosauridae) αποκαλύπτει ένα ώριμο άτομο από το Ανώτερο Κρητιδικό της Βραζιλίας, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Cretaceous Έρευνα. Αυτή η εργασία διεξήχθη από τους Mariana Sena, Rafael Andrade και Juliana Sayão από το Universidade Federal de Pernambuco και Gustavo Oliveira από το Universidade Federal Rural de Pernambuco.
