Μια διάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη δίκη για την αλλαγή του κλίματος
Η κλιματική αλλαγή είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα, ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να αλλάξει σημαντικά και αμετάκλητα τη ζωή στον πλανήτη. Οι αλλαγές που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή θα μπορούσαν να καταστρέψουν τα οικοσυστήματα και τις ανθρώπινες κοινότητες. Ο αντίκτυπος της κλιματικής αλλαγής – συμπεριλαμβανομένων των αυξήσεων της θερμοκρασίας που οδηγούν σε θανάτους που σχετίζονται με τη ζέστη, της αύξησης του όζοντος στο επίπεδο του εδάφους (που συνδέεται με δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία), της διακοπής του υδρολογικού κύκλου, της άνοδος της στάθμης της θάλασσας και της υποβάθμισης των υδάτινων και των δασικών πόρων – γίνεται ήδη αισθητό στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο.
Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, οι αυξανόμενες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου (GHG) – αποτέλεσμα της μαζικής χρήσης ορυκτών καυσίμων και ο πρωταρχικός παράγοντας για την υπερθέρμανση του πλανήτη – θα επιδεινώσουν το πρόβλημα στο μέλλον. Καθώς η προσοχή και η έρευνα που υποδεικνύουν την ανθρώπινη επίδραση στο κλίμα αυξανόταν τις τελευταίες δεκαετίες, η διεθνής κοινότητα συμφώνησε να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα. Ωστόσο, οι προσπάθειες μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και συνεπώς η καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής αποδείχθηκαν δύσκολο έργο, καθώς η παγκόσμια διακυβέρνηση του κλίματος υπονομεύτηκε από διεθνείς πολιτικές διαφωνίες.
Το ρυθμιστικό κενό οδήγησε σε δικαστικές διαφορές, οι οποίες έχουν λάβει πολλές μορφές, συμπεριλαμβανομένων αγωγών που αμφισβητούν άδειες και κανόνες πρακτορείου, αγωγές κατά αδράνειας της υπηρεσίας όσον αφορά τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και αγωγές που διερευνούν τις νομικές οδούς που προσφέρονται από το κοινό δίκαιο ή τη νομοθεσία σχετικά με απειλούμενα είδη και βιοποικιλότητας. Ορισμένες από αυτές τις υποθέσεις, για παράδειγμα, Massachusetts v. E.P.A (σχετικά με την εξουσία του Οργανισμού να ρυθμίζει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από αυτοκίνητα, την πρώτη υπόθεση για το κλίμα που έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ) ή Kivalina κατά ExxonMobil (σχετικά με ένα χωριό Εσκιμώων στην Αλάσκα που απειλείται από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και η μήνυση πολλών εταιρειών πετρελαίου, ενέργειας και κοινής ωφελείας για ζημιές) έχουν προσελκύσει την προσοχή τόσο του ευρύτερου κοινού όσο και των νομικών εμπειρογνωμόνων.
Μια πρόσφατη τάση στη δίκη για την κλιματική αλλαγή έχει δει τη διερεύνηση της διάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε τέτοιους ισχυρισμούς, συγκεκριμένα με την επίκληση συνταγματικών διατάξεων και του δόγματος δημόσιας εμπιστοσύνης για την υποστήριξη του δικαιώματος σε μια καθαρή και υγιή ατμόσφαιρα, απαλλαγμένη από ρύπανση από άνθρακα. Αυτή η προσέγγιση, που αναπτύχθηκε από την καθηγήτρια νομικής του Πανεπιστημίου του Όρεγκον, Mary Christina Wood και υποστηρίχθηκε από τη μη κερδοσκοπική οργάνωση Our Children's Trust, οδήγησε σε μια πανεθνική εκστρατεία γνωστή ως ατμοσφαιρική δικαστική καταπίστευση, στην οποία συμμετέχουν παιδιά-ενάγοντες που μηνύουν την ομοσπονδιακή και την πολιτειακή κυβέρνηση για αδράνεια στην αλλαγή του κλίματος.
Δίκη στην Πενσυλβάνια
Η πρόσφατη υπόθεση στο Pennsylvania Funk v. Wolf ακολούθησε μια πορεία αρκετά παρόμοια με άλλες υποθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την αλλαγή του κλίματος που ανήκουν στη δίκη περί ατμοσφαιρικής εμπιστοσύνης. Μια ομάδα παιδιών μήνυσε διάφορους κρατικούς αξιωματούχους και υπηρεσίες, ζητώντας από το δικαστήριο να κηρύξει την ατμόσφαιρα ως φυσικό πόρο και ισχυριζόμενοι ότι με τη μη σωστή ρύθμιση της κλιματικής αλλαγής, οι κατηγορούμενοι παραβίασαν το δόγμα του κοινού δικαίου της δημόσιας εμπιστοσύνης και τη συνταγματική διάταξη που είναι γνωστή ως τροποποίηση των περιβαλλοντικών δικαιωμάτων, χορηγώντας δικαίωμα σε φυσικούς πόρους προς όφελος των σημερινών και των μελλοντικών γενεών.
Οι εναγόμενοι αμφισβήτησαν τη θέση των εναγόντων και απέρριψαν τα επιχειρήματά τους ότι η Τροποποίηση τους υποχρέωνε να πραγματοποιήσουν συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Το δικαστήριο έκρινε υπέρ της θέσης των εναγόντων, ακολουθώντας έτσι μια σειρά άλλων υποθέσεων όπου οι τραυματισμοί που προκαλούνται από την κλιματική αλλαγή και η κλιματική επιστήμη αναγνωρίστηκαν δικαστικά. Ωστόσο, δεν δήλωσε ότι η ατμόσφαιρα της Γης είναι φυσικός πόρος δημόσιας εμπιστοσύνης, ούτε συμφώνησε με τους ενάγοντες ότι η Τροποποίηση απαιτούσε από τους εναγόμενους να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα που περιγράφονται από τους ενάγοντες, απορρίπτοντας έτσι την υπόθεση.
Η υπόθεση αποκαλύπτει τους περιορισμούς και τις ασυνέπειες στην προσέγγιση του δικαστικού σώματος στο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής που υπονομεύει το ρόλο των δικαστηρίων στην προστασία των περιβαλλοντικών δικαιωμάτων. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι το δικαστικό σώμα συχνά αναπηδά το πρόβλημα στους πολιτικούς κλάδους. Ταυτόχρονα, η αξιολόγηση του δικαστηρίου για τη θέση των αναφερόντων αντικατοπτρίζει τη γενική τάση αποδοχής της επιστήμης της κλιματικής αλλαγής και λήψης στα σοβαρά των επιπτώσεών της σε άτομα και κοινότητες. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς τα δικαστήρια τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο εξωτερικό σταδιακά αναγνωρίζουν την απειλή της κλιματικής αλλαγής, όχι μόνο για τη σημερινή γενιά αλλά και για τις μελλοντικές. Σε συνδυασμό με τις πρώτες επιτυχημένες υποθέσεις (για παράδειγμα Urgenda κατά Ολλανδίας ), η διερεύνηση της διάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις διαφορές για την κλιματική αλλαγή και η ενεργός συμμετοχή των δικαστηρίων μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, απαιτείται δράση σε παγκόσμια κλίμακα για να γίνει πραγματικά η διαφορά και υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη.
Αυτή η μελέτη, Climate Change and the Constitutional Obligation to Protect Natural Resources:The Pennsylvania Atmospheric Trust Litigation δημοσιεύτηκε πρόσφατα από τον Samvel Varvaštian στο περιοδικό Climate Law .
