Οι μέλισσες που κλέβουν το μέλι από τους γείτονές τους μαζεύουν επίσης επικίνδυνα παρασιτικά ακάρεα

Οι αναφορές των τελευταίων δεκαετιών έχουν προειδοποιήσει το κοινό για τις συνεχιζόμενες προκλήσεις υγείας που αντιμετωπίζουν οι μέλισσες, ο πιο σημαντικός οικονομικά επικονιαστής του πλανήτη μας. Το παρασιτικό άκαρι Varroa destructor είναι μια σημαντική πηγή απωλειών αποικιών και οι επιστήμονες έχουν περάσει δεκαετίες προσπαθώντας να καταλάβουν πώς και γιατί το άκαρι βλάπτει τις μέλισσες, πώς οι μέλισσες μπορούν να αμυνθούν έναντι αυτής της βλάβης και πώς το παράσιτο εξαπλώνεται μεταξύ των αποικιών μελισσών. Αποδεικνύεται ότι ένας από τους ευκολότερους τρόπους για να μαζέψει μια αποικία παρασιτικά ακάρεα είναι να ενεργήσει η ίδια παρασιτικά – κλέβοντας μέλι από τις κοντινές κυψέλες.

Πρόσφατη έρευνα στο Τμήμα Νευροβιολογίας και Συμπεριφοράς του Πανεπιστημίου Cornell έχει αντιμετωπίσει ένα θεμελιώδες ερώτημα της βιολογίας των ακάρεων:Όταν μια αποικία πεθαίνει λόγω μόλυνσης από ακάρεα, πώς τα ακάρεα εισέρχονται σε γειτονικές αποικίες; Ο Δρ. David T. Peck και ο Dr. Thomas D. Seeley, ο καθηγητής Βιολογίας Horace White, τοποθέτησαν αποικίες μελισσών με ακάρεα σε ένα απομακρυσμένο χωράφι και στη συνέχεια περίμεναν να υποκύψουν στις προσβολές τους από ακάρεα. Αυτές οι βαριά μολυσμένες αποικίες είχαν όλες επικεφαλής βασίλισσες που παρήγαγαν μόνο φωτεινούς κίτρινους απογόνους. Οι ερευνητές τοποθέτησαν πρόσθετες αποικίες 1 m, 50 m και 300 m μακριά από τις μολυσμένες από ακάρεα αποικίες. Αυτές οι άλλες αποικίες είχαν επικεφαλής βασίλισσες που παρήγαγαν μόνο μαύρους απογόνους. Έτσι, σημειώνοντας το χρώμα των μελισσών που εισέρχονται και εξέρχονται από την κυψέλη κάθε αποικίας και μετρώντας επανειλημμένα τον αριθμό των ακάρεων στις αποικίες μαύρων μελισσών, οι ερευνητές μπορούσαν να προσδιορίσουν εάν οι μαύρες μέλισσες μάζευαν ακάρεα όταν έκλεβαν από τις κίτρινες αποικίες ή αν οι κίτρινες μέλισσες αποπροσανατολίζονταν ή εγκατέλειπαν τις κυψέλες τους για να ζήσουν στις κυψέλες των μαύρων μελισσών, κουβαλώντας μαζί τους ακάρεα.

Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στο PLOS One , αποκαλύπτουν ότι παρόλο που τόσο οι κηφήνες (αρσενικές) όσο και οι εργάτριες (θηλυκές) παρασύρθηκαν από τις άρρωστες αποικίες κίτρινων μελισσών στις υγιείς αποικίες μαύρων μελισσών, οι μεγαλύτερες αυξήσεις στο φορτίο ακάρεων σημειώθηκαν αμέσως μετά την εμφάνιση τεράστιου αριθμού μαύρων μελισσών να ληστεύουν το μέλι. από τις αποικίες κίτρινων μελισσών. Ξεσκονίζοντας άχνη ζάχαρη στις μέλισσες που φεύγουν από τις κίτρινες κυψέλες, οι ερευνητές μπόρεσαν να εντοπίσουν τους ληστές πίσω στις κυψέλες του σπιτιού τους και να επιβεβαιώσουν ότι όλες οι αποικίες μαύρων μελισσών συμμετείχαν στη ληστεία της τελευταίας περιόδου. Ο αριθμός των ακάρεων που εισήχθησαν στις αποικίες μαύρων μελισσών δεν διέφερε ανάλογα με τις αποστάσεις τους από τις κυψέλες των αποικιών κίτρινων μελισσών, γεγονός που υποδηλώνει ότι η μεγάλη απόσταση μεταξύ των αποικιών δεν είναι αρκετή για την προστασία από την εισαγωγή μεγάλου αριθμού ακάρεων.

Αν και αυτά τα ευρήματα είναι σημαντικά για την κατανόηση της εξάπλωσης των ακάρεων, οι συγγραφείς προσέχουν να σημειώσουν ότι χρειάζεται περισσότερη έρευνα. Η σχετική σημασία της μετάδοσης των ακάρεων μέσω της παραπλάνησης από αποπροσανατολισμένες μέλισσες έναντι της ληστείας από τις μέλισσες μπορεί να είναι πολύ διαφορετική για τις μέλισσες που ζουν σε διαφορετικές περιοχές λόγω διαφορών στο κλίμα, την πυκνότητα των αποικιών και τη διαθεσιμότητα εποχιακού νέκταρ. Αν και χρειάζεται περισσότερη δουλειά, αυτά τα ευρήματα υπογραμμίζουν τη σημασία για τους μελισσοκόμους να εμποδίζουν τις ισχυρές αποικίες τους να κλέβουν το μέλι από τις αδύναμες αποικίες τους το φθινόπωρο, όταν τα επίπεδα ακάρεων τείνουν να είναι υψηλότερα. Εάν τα «ληστικά θέλγητρα» (αδύναμες, μολυσμένες από ακάρεα αποικίες) στην περιοχή δεν μπορούν να ελεγχθούν, οι μελισσοκόμοι πρέπει αντ 'αυτού να υποθέσουν ότι μπορεί να γίνει υψηλή εισαγωγή ακάρεων το φθινόπωρο και έτσι να σχεδιάσουν να περιποιηθούν τις αποικίες τους πριν οι μέλισσες επιχειρήσουν να ξεχειμωνιάσουν. /P>

Για τις μέλισσες, το «έγκλημα» της κλοπής μελιού όντως πληρώνεται, αλλά αν μια μέλισσα που κλέβει χρησιμοποιεί αυτή την παρασιτική τακτική εναντίον των γειτόνων της, μπορεί να συναντήσει ένα πολύ πιο επικίνδυνο παράσιτο στη διαδικασία.